Strona:Klemens Junosza - Suma na Kocimbrodzie.djvu/9

 — Niech go tam! Dość, że proszę cię, abyś sobie nowy surdut sprawił.
 — Jeden tylko widzę na to sposób.
 — Na przykład?
 — Pan mecenas dobrodziej kupi sukno, a na robotę to już ja sam poniosę ekspens.
 — No, to ja widzę jeszcze inny sposób.
 — Słucham pana mecenasa.
 — Przesuń stolik swój pod ścianę na prawo, to nie będziesz mi świecił w oczy temi wyświechtanemi plecami, sknero, kutwo, liczykrupo!
 — Pan mecenas dobrodziej zawsze łaskaw i na komplimenta hojny; że zaś oszczędność jest cnotą, to pan sam częstokroć powiada, i w myśl tej zasady elegantem ani fanfaronem nie będę... Wolę przestawiać stolik, choćby sto razy na dzień, dla pańskiego kaprysu... Świeci się! Proszę! Złoto także się świeci, a nikt rozsądny na to nie narzeka.
 — No, dość już, dość; nie mrucz, niedźwiedziu... Cenię ja twoją cnotę oszczędności, ale radbym też wiedzieć, dla kogo zbierasz?
 — Tak sobie, panie mecenasie, dla... cnoty. Zresztą, nie mam się czem pochwa-