Strona:Klemens Junosza - Przy kominku.djvu/284

figle, do wykonania których nie brakowało nam nic, oprócz pieniędzy.
 Jednego dnia stary Jankiel był bardzo smutny, kiwał się nad książką, drzemiąc; myśmy się też kiwali, ale nauka wcale nie szła. Każdy o czem innem myślał. Nareszcie Jankiel bardzo cicho, bardzo delikatnie odezwał się:
 — Dzieci...
 — Nu, co rebe chce?
 — Ja jestem chory... mnie koło serca ściska, mnie zimno jest, jabym się napił wódki.
 — Kto broni?
 — Ja nie mam wódki...
 — To niech sobie rebe kupi...
 — Ja pieniędzy nie mam...
 — My też nie mamy...
 Znów się zrobiło cicho, bardzo cicho, a rebe zaczął szukać po wszystkich kieszeniach, w kapocie, w kamizelce, wszędzie, nareszcie znalazł...
 — Jest! — zawołał z radością, ale spojrzawszy na pieniądz, zaraz bardzo posmutniał i rzekł:
 — Fałszywa dziesiątka...
 — To zawsze więcej warta, niż żadna dziesiątka — szepnąłem.
 Jankiel usłyszał i zapytał:
 — Kto powiedział takie mądre słowo?!
 — Kto miał powiedzieć? ja powiedziałem.
 — Ty, mój kochaneczku, sam nie wiesz, jak ty dużo powiedziałeś.
 — Powiedziałem prawdę; albo fałszywe dziesiątki nie kursują?