Strona:Klemens Junosza - Pan sędzia.djvu/131

— 123 —

 — Eh! co tam! Nie ma o czem mówić... ale koniec końcem jest człowiek pełen energii, skoro się majątku dorobił i to znacznego majątku.
 — Nie liczyliśmy jego kapitałów, — rzekł doktór.
 — Ty zawsze chciałbyś liczyć!
 — Tak; policzywszy mógłbym wiedzieć na pewno.
 — Chcesz wiedzieć — to zapytaj pierwszego lepszego żyda, każdy ci powie. Oni doskonale znają się na tych rzeczach.
 — Istotnie, — wtrącił podpisarz, — żydzi mówią że ma pieniądze.
 — I to grube pieniądze, — rzekła doktorowa, — podobno więcej niż sto tysięcy!
 — Zkądżeby?
 — Ja tam nie wiem zkąd, ale tak mówią; Szulim przysięgał się na wszystkie świętości że wie o tem najdokładniej.
 Doktór wzruszył ramionami.
 — Chyba na loteryi wygrał?
 — To wszystko jedno — ztąd czy zowąd — dość że ma, a gdyby nie miał, to twój koleżka nie żeniłby się z panną Kornelią.
 — Cóż... dobra dziewczyna.
 — Takich dobrych dziewczyn można znaleźć kopami! Mogę cię zapewnić że dla jej pięknych oczu nie zapłonął nagle miłością; bo gdyby mu tylko o osobę chodziło, to znalazłby łatwo i ładniejszą i młodszą.
 — Zkąd możesz wiedzieć jakie pobudki go skłoniły?
 — Łatwo się domyśleć...
 — Dajmy temu pokój, moja żono, niech sobie robią co im się podoba.