Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/43

 — Bójcie się Boga, Mateuszu, przecie ja tu nie mogę nocować w tym szkaradnym dole...
 Mateusz nie odpowiadał — namyślał się.
 — Słuchajcie-no, Abramie — rzekł już po chwili, która się Abramowi wiekiem wydała, — tu jeszcze z godzinkę posiedzicie...
 — Co?
 — A tak. Wy tu zostaniecie, a ja pójdę po Kogucińskiego; we dwóch wydźwigamy was... ja sam nie potrafię. Odwiążcie sznur.
 — To nie może być, ja was nie puszczę — zawołał Abram pół z płaczem, — wy musicie mnie wydobyć!...
 — Próbowałem, ale nie mogę.
 — Nie, wy możecie, wy musicie módz... ja wam każę módz... ja was proszę, Mateuszu... ja z wami tyle lat handlowałem, ja was nigdy nie ukrzywdziłem... ja was wynagrodzę, ja was pieniędzmi obsypię, ja wam całe dwa złote dam...
 — Mój Abramie, co to pomoże? — tłómaczył chłop — nie dam rady i tylo. Po co bałamucić i tracić czas... Idę.
 — Proszę was, jeszcze raz spróbujcie.
 — Et! próżny zachód, i tyle.