Strona:Klemens Junosza - Fotografie wioskowe.djvu/26

 Mateusz znów spojrzał na kij.
 — Juści — rzekł, — dwa i jeden. Sprawiedliwie...
 — Ja zawsze sprawiedliwy jestem... i dlatego zapłacę wam zaraz za dwa mendle i pięć ptaszków.
 — Nie, Abram zapłaci za trzy mendle i cztery ptaszki.
 — Za ile? za ile?
 — Za trzy mendle i cztery...
 — Dlaczego?
 — Bo tak stoi na kiju.
 — Nie, ja wam zapłacę za dwa mendle i pięć, bo tak stoi na szafie...
 — Ja biorę podług kija...
 — Co to za gadanie! niby to wasz kij ma być mądrzejszy niż moja szafa...
 — Bo i nie co.
 — Wy macie źle w głowie, Mateuszu.
 Chłop obojętnie przyjmował takie wymówki, a gdy się trochę zniecierpliwił, mówił z pozornym spokojem:
 — Abramie, czy wy macie całe kości?
 — Co to za głupie pytanie!
 — Tedy radzę po dobremu zapłacić ile się patrzy, bo mogę wpaść w gniew i przetrącić wam jaki gnat!...
 — Stary rozbójnik! Tfy!...