Strona:Klemens Junosza - Awantura.djvu/4

 W sieni było pełno, pozbiegały się sługi ze wszystkich mieszkań, z sąsiedniego domu nawet, z ulicy zaczęli ludzie zaglądać zaciekawieni hałasem, boć gdy kilkadziesiąt kobiet jednocześnie mówi, to rejwach powstaje niemały.
 Widzę, że coś oglądają, nad czemś radzą; rozpycham zbiegowisko łokciami, aby się dostać do środka.
 — Pan rządzca! — woła stróż — ustąpcie, pan rządzca!
 — Cóż to?
 — A, panie, okropność!
 — Takie biedactwo!
 — A ładne, bardzo ładne.
 — Taką szelmę tobym zaraz zabiła! — krzyczy stróżka.
 — Pasy drzeć!
 — Bić a duchu słuchać!
 — Ale cóż to jest?...
 — A no... wzięła i podrzuciła, a teraz rób, co chcesz...
 — Więc dziecko?
 — A juści dziecko nam podrzucili — rzekł stróż.
 — Kiedyż to się stało?
 — Dopiero co.
 — A ty gdzie byłeś wtenczas? — zapytałem groźnie.
 — W bramie byłem.
 — I nie widziałeś nic?
 — Co miałem widzieć!
 — Boś spał pewnie...
 — Jak mi Bóg miły: patrzyłem, pilnowałem... ktoby usnął na takie zimno: człek oto, chociaż i w kożuchu, kostnieje.
 — Więc opowiedz, jak było. Kto dziecko znalazł?
 — A toć ja; siedziałem sobie w bramie spokojnie, różni ludzie chodzili, bo i do bawarji inszy się wstydzi frontem i na piętrze goście tańcują i u pani maglarki zabawa. Naród chodzi, a trudno każdemu w oczy zaglądać... pilnuje się tylko, czy kto czego nie wynosi z domu...
 — No, mów prędzej.
 — I tak oto siedzę, aż widzi mi się, że coś piszczy: kociak nie kociak, że zaś tu kocisków nie brak i precz latają po schodach, chciałem przepłoszyć... Wstaję, idę, na drugim czy na trzecim schodzie koszyk, a w koszyku coś piszczy... podnoszę przykrycie, zaglądam... dzieciak! Ola Boga! myślę sobie, będzie bieda... zaraz niewiadomo zkąd kobietów się naschodziło, a ja duchem do pana rządzcego!
 — I nie widziałeś, kto podrzucił?...
 — Żebym był ja widział!
 — To coby Wawrzyniec zrobił? — zapytała jakaś kucharka.
 — Ale coby Wawrzyniec zrobił? co? Możeby ją Wawrzyniec aresztował?
 — Ot! dałbym jej po karku i powiedziałbym: podrzucaj, gdzie chcesz, aby nie w naszym domu... Zawdy z temi babami termedyja tylko...
 — A wy zkąd wiecie, że to baba?
 — Mężczyzny są porządne, nie podrzucają dzieciaków po schodach.
 — O wszyscy wy porządne — przekomarzała się kucharka.
 Tymczasem kobiety zaczęły szperać w koszyku.
 — O! jest jakaś karteczka! — zawołała jedna.
 Wziąłem tę kartkę, było na niej napisane dużemi, niezgrabnemi literami: „Chłopczyk, chrzczony imieniem Jan, prosi dobrych ludzi o miłosierdzie i opiekę.”
 — Takie maleństwo!
 — Sierotka!
 — Ale cóż z nim zrobimy?
 — Odesłać do cyrkułu i po wszystkiem — doradzał jakiś podchmielony gość z bawarji — tam będą wiedzieli, co z nim zrobić.
 — Może go tam stójkowi będą karmili? — zawołała jakaś czupurna Agata — jaki z pana mądrala...
 — Panna niech nie wydziwia i niech się nie stawia, bo jak powiem, że panna dwóch strażaków karmi, to będzie wstyd.
 — A panu co do tego!
 — Cicho, cicho...
 — Trzeba posłać po rewirowego.
 — Maglarka wystąpiła naprzód.
 — Proszę pana rządzcy rzekła — tak nie można.
 — O co pani idzie?
 — Co się z dzieckiem zrobi, to zrobi... ale trzymać taką odrobinę w sieni, na mrozie, nie godzi się.
 — A gdzież je podzieję?!
 — Choć u mnie goście są, ja to maleństwo wezmę do stancji; ogrzeję, mleka mu trochę dam...
 — Bardzo dobrze. Mówi pani, jak matka — rzekła kucharka.
 — Mam też i swoich dzieci, Bogu dziękować, czworo.