Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/230

 — Nie; przyjechał jeden młody żydek.
 — Znasz go?
 — Nie, pierwszy raz tu był; przedtem nigdy go nie widziałem.
 — I cóż on tu robił?
 — Nie wiem; mówił coś do mamy, mama płakała; potem mama mu dała trochę pieniędzy, a on zaraz poszedł. Koń się został, a on poszedł.
 — Piechotą?
 — Piechotą poszedł... Młody żydek, bardzo prędko poszedł.
 Wulf zamyślił się; jeszcze chwilkę posiedział na kamieniu, dopalił fajkę, a następnie obciągnął na sobie kapotę i wszedł do stancyi.
 Pani Symchowa już nie płakała, ale gniew jej jeszcze nie przeszedł.
 Wulf usiadł na ławce przy dużym stole i przez kwadrans siedział w milczeniu, czem zmusił uprzejmą gospodynią do odezwania się.
 — Czegóż wy tu siedzicie? — zapytała.
 — Czekam, aż złość z was wyjdzie, ponieważ mam interes do was i chciałbym się porządnie i spokojnie rozmówić.
 — Mówcie. Czy ja wam bronię?
 — Ja mówić mogę i potrzebuję... tylko, czy wy umiecie słuchać i porządnie odpowiadać,