Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/188

 Gansfeder bystrem okiem poznał, że jest rzecz poważna, schwycił chłopaka za rękę i wciągnął go do drugiej stancyi.
 — Cóż się stało? — zapytał.
 — Nechemiasz...
 — Złapany?
 — Tak, przy samej granicy wzięli go i dwóch synów... trzeci uciekł.
 — Kiedy to się stało?
 — Wczorajszej nocy... Cztery konie mieli z Osin, te hrabiowskie.
 — I dali się? Nie mógł każdy w inną stronę uciekać?
 — Była zdrada. Widać ktoś powiedział, kiedy będą jechali, którędy... i wzięli ich jak swoich. Chcieli się bronić, ale widzieli, że nie poradzą, że duża siła na nich szła.
 Imć pan Gansfeder, zwykle cichy dość człowiek i spokojny, zaklął bardzo ciężkiem przekleństwem.
 — Gdzież oni teraz są? — zapytał.
 — Gdzież być mogą? — odparł zdziwiony zapytaniem tem żydek — są w więzieniu.
 — Czemu nie próbowali uciekać? głupcy!
 — Oni Bogu dziękują, że jeszcze przy życiu są. Zbili ich na kwaśne jabłko. Chłopi nie żartują... a właśnie chłopi ich złapali; cała gromada ich była zaczajona w lesie.