Strona:Klemens Junosza - Żywota i spraw imć pana Symchy Borucha Kaltkugla ksiąg pięcioro.djvu/155

 Już Symcha w Bielicy cały rok przemieszkał, już się i syna doczekał, gdy jednego razu w porze wieczornej ojciec go odwiedził.
 Przyjechał naumyślnie z Trzmiela wynajętą furmanką — i ledwie tylko zsiadł z woza, zaraz syna na osobną rozmowę wyprowadził.
 Twarz Imć pana Dawida wyrażała niepokój.
 — Słuchaj-no, Symcha — rzekł, — u nas w Trzmielu był bardzo brzydki wypadek.
 — Cóż takiego?
 — Pożar, wielki ogień, o mało cała wieś nie poszła z dymem.
 — Cóż się tam spaliło?
 — Cała siedziba chłopa Muchy.
 Symcha uśmiechnął się złośliwie.
 — Tego gałgana, co to, jeżeli pamiętacie, wybił mnie paskiem? Bardzo dobrze, bardzo dobrze, że ogień na niego przyszedł. Niech taki łajdak zginie!
 — Symcha, to nie jest dobrze.
 — Dla Muchy niedobrze, dla mnie doskonale... ja się bardzo cieszę.
 — A ja ci mówię, że niedobrze i dla ciebie.
 — Z jakiej przyczyny?
 — Komisya była, śledztwo było... ludzie widzieli, że jeden z synów Nechemiasza kręcił