Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/97

 — Abo ja wiem!
 — A kto ci przędziwo uprzędzie, kto ci płótna natka? Kto ci jeść nagotuje?
 Chłop zwiesił głowę i milczał.
 — Tera u ciebie ni komu krów wydoić, ni kartofli naskrobać, ni, choćby na to mówiący, gadzinie jeść dać.
 — Tedy na ten przykład, odezwał się Onufry, nie rozżalajcie chłopa Marcinowa, bo on i tak struty na amen...
 — O! widzicie go! nie rozżalajcie! to niech Onufry idą mu krowy wydoić i niech mu Onufry jeść ugotują...
 — He! tedy, na ten przykład, jakby wypadło, tobym ugotował, nie wielka mądrość na ten przykład.
 — Ugotował by Onufry, ale by tego gotowania i psi nie chcieli powąchać. Widzicie go jaki mądral.
 — Cicho, na ten przykład, kobieto!
 — Juści cicho! Jak ja się nad nim nie użalę, to kto się użali?
 — A cóż wam?
 — Ja jego stryjna jestem, jego krewność — i bez to mu zginąć nie dam, jeno go poratuję! Nie tak jak wy.
 — Jak kto?
 — A choćby i jak Onufry. Jedną wy drogę znacie, którędy do karczmy się chodzi.
 — Aj waj, Marcinowa, pani Marcinowa, nie bądźta wy takie złe jak wilk.
 — Nie wywołuj żydzie wilka z lasu, jeno siedź tam gdzie twoje psie prawo...
 — Oj, oj! oj, oj! już ja się boję, już ja sobie zlękniałem! Patrzcie jak ja sobie trzęsę od strachu.
 — Dajcie spokój, wtrącił Łomignat, cichajcie, po świętej zgodzie i po sprawiedliwości...
 — I wy Macieju, nie macie co gadać, ofuknęła baba, wy