Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/150

 — No, więc chłopi.
 — Ściśle biorąc, należałoby mówić: wieśniacy.
 — Ech! zawsze się pana trzyma ta jakaś głupia demokracya.
 — Rzekłbym, że nie tak jest, lud albowiem...
 — Lud! Lud! wszystko ten lud!
 — A panie, to element poważny.
 — Ale głupi!
 — A jednak, powiedz pan, czy dzisiejsze sprawy były źle osądzone? Siedziałem w drugim pokoju i słyszałem. Dmuchała znajdował się, iż tak się wyrażę, bardzo na swojem miejscu.
 — Rzeczywiście, siedział jak słup i plótł trzy po trzy, że się jedno drugiego nie trzymało.
 — Owszem, mówił prostemi słowami, ale bardzo dobrze i z sensem.
 — Mój panie, sąd nie na to jest, żeby uczył baby, że nie trzeba kłócić się i przekomarzać, a gospodarzy, że należy pilnować koni i bydła, żeby nie wchodziły w szkodę.
 — Zawszeć to, proszę pana, są ziarna, z których kiedyś może być dobre żniwo.
 — Już mi doprawdy kością w gardle stoją te pańskie ideały! lud i lud, zawsze ta sama piosnka, a ten lud to panie jest...
 — Ośmielam się zwrócić uwagę, że ja sam...
 — Że pan masz przewrócone w głowie... czy tak?
 — Właściwie, wszelkie przewrócenia w głowach względne są...
 — Tak?! Więc pan przypuszczasz, że ja może...
 — Nic nie przypuszczam, chcę tylko przypomnieć panu, że ja także jestem dzieckiem ludu.
 — Oho! już się panowie sprzeczają, rzekła pani sekretarzowa wchodząc do kancelaryi.
 — Właściwie...
 — Daj pan pokój. Mój mąż, najlepszy w gruncie rzeczy