Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/142

 — Najpaskudniejszem przezwiskiem...
 — Jakiem?
 — Powiedziała na mnie marmuziela, a ja po ojcu moim grunt sprawiedliwie trzymam i po siostrze, co pomarła, mam cztery zagonki i mąż swoje gospodarstwo ma, to jaka ja prześwietny sądzie marmuziela i kto mi może takiem słowem wymyślać? Ja gospodyni, a ona co, po dworach jeno sługiwała i za śtelmacha poszła, a musi i śtelmach kiepski, że jej jeszcze języka nie obstrugał, żeby nim tak nie wojowała jak wojuje. Niech się prześwietny sąd pyta ludzi, to powiedzą, że na całą wieś, a może dobrze i na całą gminę takiej drugiej gęby paskudnej nie zdybie.
 — Ale, wasza ładna...
 — Do mojej gęby wam zasie.
 — Cicho bądźta kobiety — rzekł Dmuchała — bo obie zapłacita karę, żebyście pamiętały sobie gdzie jesteście.
 Baby ucichły.
 — To je najgorsza sprawa — rzekł Dmuchała do Bączka — jak się baby poczną wadzić.
 — Pewnie — odrzekł ławnik ziewnąwszy.
 Szafarze sprawiedliwości zażyli tabaki, poczem Dmuchała głos zabrał.
 — Tera Pawłowa ma gadać. Czy się przyznajecie do winy?
 — Ona sama, prześwietny sądzie, mnie przestęp drogi zrobiła, sama pierwsza zaczęła pomstować.
 — Nieprawda!
 — A prawda!
 — Cicho! Pawłowa; skąd chwestya się zrobiła, o coście się pokłóciły?
 — A dyć o gąskę.
 — Od marmuzielów mi wymyślała.
 — A ona jeszcze gorzej...