Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/141

 — „Z brzega“ była sprawa o obelgi. Pan Imbierzyński odczytał skargę tak szybko, że jej nikt nie mógł zrozumieć i zaraz dwie kobiety przecisnęły się przez tłum do samych kratek.
 Obie naraz zaczęły mówić, płakać i powtarzać obelgi, będące przedmiotem sprawy.
 W audytoryum zaczęło się robić wesoło.
 Dmuchała energicznie uderzył pięścią w stół.
 — Cichać — rzekł — bo będzie kara! Która się krzywduje? Michałowa?
 — Ajuści — rzekła z płaczem zapytana — nie mam się krzywdować, na takie pomstowanie, na takie przeklony, na takie gęby rozpuszczenie!
 — Albo ty sama nie rozpuściłaś jeszcze gorzej?
 — Ludzie słyszeli...
 — Uciekali ludzie, bo nikt nie chciał słuchać takich...
 — Cichajta obie — odezwał się Dmuchała. Nie gadać nic, jeno stoić i słuchać o co się sąd będzie pytał. Michałowa, jakiem słowem Pawłowa was skrzywdziła?
 — Juści paskudnem słowem, dopraszam się łaski prześwietnego sądu.
 — Paskudnych słów siła jest na świecie, ale powiedzcie jakiem?
 — A czy ja mogę spamiętać? I czy nawet mogę powtórzyć takie pomsty!
 — Trzeba powtórzyć, bo na to je sąd.
 — Chorobami, prześwietny sądzie, kolkami, prześwietny sądzie, dyabłami, prześwietny sądzie, nagłą śmiercią...
 — Łże, prześwietny sądzie, nagłą śmiercią ona sama pomstowała, świadki słyszały...
 — Cicho Pawłowa, czekać, i was się zapytają. A wy Michałowa powiedzcie czem was jeszcze wyzywała?