Strona:Klemens Junosza-Z antropologji wiejskiej.pdf/131

 — Róże, naprzykład...
 — Koło których motyle zawsze się kręcą... Ach panie, panie! i pan od tej motylkowatości wolny nie jesteś...
 — Ja?!
 — Tak, tak... pan — a przecież profesor!
 — Ściśle biorąc...
 — Prawda, bierzesz się pan bardzo ściśle — za bardzo.
 Pedagog zaczynał tracić równowagę.
 — Proszę pani — rzekł — to jest, iż tak powiem, posądzenie, które, jeżeli mam prawdę powiedzieć, nie da się usprawiedliwić...
 — Nie jestem pańskim sędzią, żebym aż usprawiedliwień żądała, a z resztą nie mam do tego żadnego prawa; jeżeli co mówię, to tylko przez życzliwość, ażeby ostrzedz pana od zgubnych i zdradliwych sieci, które...
 — Dalibóg...
 — Nie przysięgaj pan, ja was znam, znam was mężczyzn, wszyscyście jednakowi.
 — Właściwie, proszę pani, to jest, jeżeli tak się wyrazić wolno...
 Nie dokończył, gdyż przerwał mu pan sekretarz, który w tej chwili wszedł do pokoju.
 — Dobrze że pan jesteś, panie Filipie — rzekł wchodząc — mam tyle roboty, że witam pana jak zbawcę.
 — Owszem... właściwie, w ogóle w porze letniej mam czas.
 — To bardzo dobrze. Dziś mamy trzydzieści dwie sprawy!
 — Trzydzieści i dwie! proszę! W ogóle duch zgody nie ożywia tutejszej ludności, a wpajam, to jest, ściśle biorąc, staram się wpajać.
 — Niech ich dyabli porwą!
 — Wyrażenie nieco za ostre... powiedziałbym nawet, że... za śmiałe.