Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom IV.djvu/104

 — Za tydzień.
 — Czy nie będzie to niedyskrecyą, jeżeli zapytam w jakim celu?
 — Byłoby nonsensem, gdybyś nie spytał. Pragnę, żebyś się ożenił... już czas.
 — Ja? żebym się ożenił?
 — Tak. Mówię po polsku, wyraźnie i dość głośno: Życzę sobie, żebyś się ożenił...
 — Z kim?
 — Z osobą, którą ci wskażę...
 — Ojciec żartuje chyba!
 — Jestem za poważny, żebym w ogóle kiedykolwiek żartował.
 — W takim razie, równie poważnie odpowiedzieć muszę, że ja nie mam wcale zamiaru ożenienia się...
 — Nigdy?
 — Nie wiem, ale teraz nie.
 — Więc nie życzysz sobie jechać ze mną do Warszawy i postąpić według mojej woli?
 — Bardzo mi przykro...
 — Przepraszam, ja nie pytałem: Czy ci przyjemnie, czy przykro, bo to do rzeczy nie należy; proszę mi odpowiedzieć wprost: życzysz sobie, czy nie?
 — Nie.
 — To jest twoje ostatnie słowo?
 — Tak.
 — W takim razie rozmowa nasza skończona.
 Janio znowu się schylił do ramienia p. Sylwestra.
 — Czy ojciec nie ma nic więcej do rozkazania?