Strona:Klemens Junosza-Wybór pism Tom III.djvu/187

gać, wodzić jak niedźwiedzia na łańcuchu, że jej każdy chleba kawałek kością w gardle stanie i życie jej obmierznie... Próbant ja ci na te rzeczy, mój Rafale, próbant i znawca, bo się trybunałów różnych dość w mojem życiu napatrzyłem, a i sprawy, bywało, nieladajakie, ale wielkie sprawy miałem. I to ci pewnie wiadomo, bo jeszcze z lipowickich czasów pamiętasz, jako nieraz przy opiekuństwach, przy familijnych radach bywałem i trzeba było on grosz sierocki z ręku złych ludzi, jak nieprzymierzając psu z gardła gnat wyciągać.
 — Po co wy mnie to wszystko powiadacie, Zacharyaszu?
 — Obaczysz...
 — Chyba po to, żeby we mnie jeszcze bardziej żal nurtował?
 — Żal?
 — A ma się wiedzieć że żal.
 — Czego?
 — A choćby i tej fortuny, o którą jak psi różne samozwańce zagryzać się mają.
 — Fortuny? to ciebie, Rafale, najbardziej o fortunę żałość przenika?
 — Albo co? To ja próżno tyle lat harował, orał, pracował, skąpił, a prawie, jak to powiadają, od gęby sobie odejmował, po to żeby obieżyświaty jakie przyszli, rozdrapali i zniszczenie uczynili... po to?
 — Oj, Rafale, Rafale! ot, co to gadać. Wierzysz nie wierzysz, ja zdradą nie idę, podejściem nie podchodzę, kręcicielstwem nie kręcę. Prosty ja oto człowiek,