Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/89

 Wyszły do drugiego pokoju, a podczas roboty, Wanda szepnęła Mani:
 — Powiem ci coś bardzo, a bardzo przyjemnego.
 — Cóż?
 — On tu dziś będzie, między ósmą a dziewiątą.
 — Nie wiem o kim mówisz.
 — Nie udawaj, moja Maniu; zdaje mi się, że przynajmniej ze mną możesz być zupełnie szczerą.
 — Ale...
 — Będzie napewno. Wczoraj spotkał mnie na ulicy i dopytywał bardzo troskliwie o twoje zdrowie. Chciał także wiedzieć, czy mama twoja jest już w Warszawie.
 — A cóż mu po tej wiadomości?
 — Bywać chce u was. Przyznaj się Maniu, kochasz go?
 — Nie!
 — Przypuśćmy, że tak nie jest, w takim razie powiedz dla czego się rumienisz, gdy przyjdzie, a smucisz, gdy go długo nie widać?
 — Zdaje ci się tylko...
 — Mnie trudno wywieść w pole, mam dobre oko.
 — Choćby mnie nawet pan Zygmunt obchodził, choćby cokolwiek zajmował, to jeszcze potrafiłabym nakazać sercu milczenie, ze względu na ciebie, moja Wandziu.
 — Dajże pokój.
 — Zanadto wiele doznałam od ciebie dobroci i życzliwości.