Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/190

 — Uznaję i wyznaję, pani dobrodziejko, ale córkę odebrać muszę, ponieważ rodzona jej matka potrzebuje także dozoru i opieki...
 — Mama chora?! mamie gorzej? — zawołała przerażona dziewczyna.
 — Tak Maniu, trzeba abyś była przy matce, a mam nadzieję że pani dobrodziejka powód jaki podaję uwzględni, choćby w myśl tych zasad o jakich pani wspomniała przed chwilą.
 Chora dama niecierpliwie poruszyła się na krześle.
 — Trudno — odrzekła, takie dziś czasy, że przymuszać nikogo nie można, jeżeli więc stanowczo żąda pan, żeby córka wróciła do domu, to niechże wraca.
 — Dziękuję pani dobrodziejce — rzekł Kwiatkowski z ukłonem, a zwracając się do córki dodał:
 — Wybieraj się Maniu, pójdziemy...
 — O, za pozwoleniem... zostanie pani przynajmniej do wieczora. Dajcież mi państwo czas, abym posłała do kantoru... może mi tam znajdą osobę nie mającą chorej matki... i traktującą poważniej swoje zobowiązania.
 — Dobrze pani, wieczorem przyjdę po córkę... Moje uszanowanie.
 — Żegnam.
 Mania odprowadziła ojca do przedpokoju, aby wypytać go o stan matki.
 — Nie martw się, — szepnął, — matka nie jest chora, tylko trzeba mi pozoru, żeby cię ztąd odebrać.