Strona:Klemens Junosza-Na bruku.pdf/162

wała, zamiast skończyć naukę, mieć swój własny niezależny kawałek chleba. Nie! Maniu, ja tego nie rozumiem i nie zrozumiem, choćbyście mnie wszyscy przekonywali, że się mylę.
 — Wandziu — rzekła pani Zofia — co do mnie, ja ciebie rozumiem i zdanie twoje podzielam.
 — A widzisz Maniu — rzekła Wanda — mama to samo powiada.
 — Przepraszam, pozwól mi dokończyć.
 — Owszem, ja nie przerywam.
 — Ażeby wyperswadować państwu Kwiatkowskim, żeby Mani do obowiązku nie oddali, trzeba innych argumentów, niż nasza życzliwość i dobre chęci. Należy wejść także w ich położenie. Oni w gruncie rzeczy nasze zdanie podzielają, lecz nie mają wyboru. Im chodzi o byt. Wiesz dobrze, że pan Kwiatkowski zajęcia od dość dawna niema.
 — Niestety, tak!
 — Nie dziw się więc, że ratować się chce, nie dziw się moja Wandziu. Każdy na ich miejscu to samo by zrobił.
 — Prawda to, moja mateczko, ale w takim razie gdzież są owe argumenty, o których wspominałaś przed chwilą, i czy my, to jest, ty mamo, potrafisz je wynaleźć.
 Pani Zofia uśmiechnęła się.
 — Do pewnego stopnia przynajmniej starać się będę o to.
 — Ale co?
 — Ha, pójdę do państwa Kwiatkowskich, sprobuję, może ich przekonam.