Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/343

mu długo szeptał, przekładał, ale żyd obojętnie słuchał; w końcu wzruszył ramionami i rzekł:
 — To dla mnie żaden interes. Pan ma tylko dwa sposoby: albo zapłacić wszystkie pretensye, albo dać sprzedać ruchomości.
 — Więc niech sprzedają!
 — Właśnie my po to przyjechali...
 Spostrzegłszy Małkę, młody człowiek wydał okrzyk zdziwienia.
 — I pani tutaj? pani?
 — Dlaczego ja nie mam być tutaj? Panu należy się odemnie dawno wizyta.
 — A doprawdy, miałem panią za coś lepszego, niż ta hałastra!
 — Pan się myli, to nie jest żadna hałastra, to wszystko porządni ludzie i obywatele. Naprawdę, pan sobie zadużo pozwala... Że ktoś przyjeżdża odebrać swoją należność, to ma być hałastra?
 — Widzę, że pani jesteś taka sama!
 — Proszę mi nie ubliżać! Pan dobrze wiesz, kto ja jestem!
 — Szelma pani jesteś i dość na tem!
 Piękna Małka narobiła takiego wrzasku, że ją ledwie uspokojono, zaś pani Rypsowa zrobiła delikatną uwagę, że nawet taki goj, taki kapcan, którego licytują, może wymówić jednak mądre i pełne prawdy słowo.
 Zaczęła się sprzedaż.