Strona:Klemens Junosza-Czarnebłoto.pdf/175

rozłożystą brodą, spadającą na piersi, zdawał się być prezesem całego zgromadzenia.
 Ten mówił najmniej — tylko słuchał, a tu coraz ktoś przybiegł i nową wiadomość do poprzednich dorzucił, wywołując okrzyk zdumienia lub zgrozy.
 — Wiecie? słyszeliście? Ten łajdak kupił w Zimnej woli sto korcy pszenicy!
 — Tak, kupił. Wszyscy możemy przyświadczyć, że to prawda.
 — Niech on oślepnie!
 — Niech on ręce połamie!
 — Niech idzie w ziemię!
 — Ładne czasy!
 — Nie dość, że kupił pszenicę w Zimnej Woli, on targował także żyto w Brzozówce! Taki gałgan!
 — No, no — odezwał się Mojsie Fisch — dużo ja już rzeczy widziałem, ale tego jeszcze nie widziałem.
 — Wy, Mojsie, w porównaniu ze mną, jesteście dzieciak — odezwał się jakiś kaszlący staruszek — ja mam dużo więcej lat od was, ale także jeszcze takiej rzeczy nie widziałem.
 — Świat się psuje...
 — Jak to nasze Czarnebłoto stoi, od samego początku, jak ono jest, jeszcze taki wypadek się nie zdarzył!
 — Niech przepadną wrogowie Syonu!
 — Niech ich wiatr zdmuchnie z oblicza ziemi!