Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/99

 — Przyjdzie dziś lub najdalej jutro.
 — Był list? — zapytała z żywością dziewczyna.
 — Nie, ale takie mam przeczucie; śniło mi się... Wczoraj upiekłam chleba u Franciszkowej w nowym piecu, przysposobiłam, co mogłam, aby chłopak w swoim domu głodu nie cierpiał, niech wie, że ma za gospodynię rodzoną matkę. A cóż u was, moja Hanusiu, wczoraj nie byłaś.
 — Nie mogłam.
 — Wiem, wiem. Choć mało gdzie wychodzę i prawie ciągle tu siedzę, jak grzyb pod drzewem, ale czasem kto zajrzy i co powie. Podobno teraz częstych gości miewacie?
 — A uczepił się jeden i jeździ — odrzekła Hanka niechętnie.
 — Któż to? Aha! czekaj, może ten na siwym koniu. Widziałam zdaleka, jak przez pola pędził, ale nie mogłam poznać kto?
 — Adamek, Talarowskiego syn.
 — Panicz, bogaty panicz; folwark teraz mają, a myślę, że i prócz folwarku w pieniądzach fortuna jest. Starego Talara na tysiące rachują.
 — A niech go tam! Co mi do jego fortuny?