Strona:Klemens Junosza-Buda na karczunku.pdf/190

 — Jak się pan ma? — rzekł, podając mu rękę.
 — Dziękuję.
 — A panny Hanusi o to nawet nie pytam, bo wygląda, jak najpiękniejsza róża. Będę bardzo szczęśliwy, jeżeli pani zechce ze mną przetańczyć.
 — Nie, nie! — odrzekła zapłoniona dziewczyna — dziękuję za honor, ale nie mogę.
 — A to dlaczego?
 — Bo nie mogę. Siły już nie mam, tyle godzin.
 — Widzę, że pan Jan szczęśliwszy, aniżeli ja.
 — Bo pan Jan — odrzekła — jest pan Jan. Znamy się od bardzo dawna.
 — Ja mógłbym to samo powiedzieć...
 — A nie!... My się bardzo mało znamy, ale, przepraszam, babka mnie woła.
 Uciekła, jak spłoszona ptaszyna. Talarowski usiadł na jej miejscu, obok Janka.
 — Widzę — rzekł — że mi tu nie bardzo radzi. Czy pan tego nie uważa?
 — Nie mogę wiedzieć, czy tu kto panu rad, czy nie rad, przez długi czas byłem daleko od swoich i nie wiem, co się tu działo.