Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/379

światło rozprowadzić — zasługi Stan. Augusta dla oświaty i kultury są niezaprzeczone (w okresie tym powstały: Komisja Edukacji Narodowej, Towarzystwo ksiąg elementarnych: zreformowano Akad. Krakowską i t. d.): Wojenną jego szkoły odzież — „szkoła rycerska“, założona przez Stan. Augusta. W niniejszym wierszu charakterystyczne jest (między innemi), że pocta ten szybko wpada w ton panegiryku dla króla.
 Do powszechności. F. Zabłocki wydał w czasie sejmu wielkiego cały szereg poezji politycznych“ (bezimiennie), będących ostremi satyrami, czasem paszkwilami, na licznych zdrajców ojczyzny z partji moskiewskiej (późniejszych iniejatorów konfederacji targowickiej). Niniejszy wiersz „Do powszechności“ (społeczeństwa) może być uważany słusznie za wstęp do owego cyklu poezji. Cały ten zbiór, będący jedyną swego rodzaju ilustracją do dziejów Sejmu Wielkiego, wydał Dr B. Erzepki (Pisma Zabłockiego, Poznań 1903).
 Zoilem — złośliwym krytykiem (z historji literatury starożytnej); paszkwil — w przeciwieństwie do satyry, wytyka wady osobiście i imiennie w sposób złośliwy.
 Auferam vobis viros fortes et consilii (wiersz, przez pomyłkę drukarską zamieszczony, zamiast tutaj, na str. 129). Tytuł łaciński znaczy: Odejmę z pośród was mężów walecznych i radnych: jest to zdanie z Pisma św., powtórzone przez króla Stanisława Augusta w jednej z jego mów sejmowych. Zabłocki, przypominając je tutaj, wyjaśnia je niejako na żywych przykładach.
 Poszli w niewolę hetman i t. d. — mowa o wywiezieniu przemocą i bezprawnie przez Repnina trzech senatorów polskich w r. 1767 (jedna z przyczyn zawiązania konfederacji barskiej): patrz str. 346 objaśnienie do wiersza Rzewuskiego: „Do kochanej ojczyzny“: bracia na siebie sami i t. d. – mowa o walkach wojsk rządowych z konfederatami (hetmanem wojsk rządowych był Branicki); ecce adestis viri fortes et consilii — oto jesteście, mężowie waleczni i radni: zdanie to wstawiliśmy w tem miejscu, wziąwszy je z innej zwrotki poematu, który podajemy w skróceniu (dalsze rozdziały przechodzą w szczegóły polityczne i osobiste).
 Do pewnego ministra. Wiersz ten odnosi się do kanclerza w. koronnego, Jacka Małachowskiego, który pobierał roczną pensję od dworu rosyjskiego. Ściślejsza data napisania tego wiersza: rok 1788.
 Radziejowski — podkanclerzy, skazany w r. 1652 na banicję za zdradę: wypędzeniem z kościoła ojczyzny — jak Chrystus kupczących w świątyni (Ewangelja): od klucza czyś jest od pieczęci — podskarbi czyli kanclerz.