Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/376

 Niechaj śpi pijany. Satyra ze zbioru „Moralia“ (patrz wyżej.)
 Winem z prasy Bożego i t. d. winem, które gniew Boży (chyba) za jego grzechy mu podsunął: gdzie drudzy — gdzie indziej znowu drudzy: Syrenami przyśpiewują — jak Syreny (uwodzicielskie nimfy wodne).
 Duma niewolnicza. Poemat Zbigniewa Morsztyna pod tym tytułem znajduje się w zbiorze jego poezji (niedrukowanym): „Muza domowa“; inny tutył ma w zbiorze („silva rerum“) Jakuba Trembeckiego p. t. Wirydarz poeticki, z różnych poetów wiadomych y niewiadomych — łacińskich y polskich wielką y kilkunastu lat pilną pracą wystawiony y skończony — roku Pańskiego 1675 die 24 Xbris: „Wirydarz“ wydał z rękopisu Aleksander Brückner, we Lwowie 1910. Zbiór Tremb. obejmuje prawie wyłącznie poetów z sekty arjańskiej. — „Duma Niew.“ odnosi się do czasów oblężenia Krakowa przez Szwedów 1657 r. — Z poematu tego dajemy zwrotki wyłącznie ogólnego, patryjotycznego, charakteru, pomijając tony czysto już niemal osobiste.
 Do kochanej Ojczyzny. Wiersz, zamieszczony na czele „Psalmów pokutnych“, które W. Rzewuski, senator, hetman, wywieziony r. 1767 do Kaługi (wraz z biskupami Sołtykiem i Załuskim) przez ambasadora rosyjskiego, Repnina, napisał w czasie tego wygnania.
 Pieśń Konfederatów Barskich. Zamieszczone w Zbiorze „Skarbiec historji polskiej“, wydanym przez Karola Sienkiewicza, t. 1. Paryż 1839 i stamtąd powtórzona przez Mickiewicza w lekcji XV roku drugiego wykładów literatury słowiańskiej. Jak wszystkich pieśni konfederackich, tak i tej, autor nieznany.
 Z Boga ordynansu — z rozkazu Boga (po wojskowemu): rangę porzucam i t. d. — porzucam rangę ziemską (wojskową) dla osiągnięcia miejsca w niebie (t. j. gotów jestem zginąć za wiarę); ten jest mój (h)azard — na to się ośmielam; wyroku Twego i t. d.-t. j. niczem nie wykupię się od losu, przeznaznaczonego mi Twoim wyrokiem: aby nie w upadku itd. aby wiara nie upadła, lecz słynęła w pełni (wiadomo, że Konf. bar. walczyła pod hasłem obrony wolności i wiary katolickiej, zagrożonej, jej zdaniem, przez dyssydentów polskich i ich protektorkę, Rosję; (wyżej powiedziano: „aby... wolności przywary, gwałty świętej wiary — zniesione były“); przybywa w osobie — osobiście, sama; sukurs — pomoc.
 Pieśń Konfederatów Barskich. Druga pieśń Konf. bar., tutaj zamieszczona, wyjęta jest ze zbioru modlitw (Kon. Bar.