Strona:Klejnoty poezji staropolskiej (red. Baumfeld).djvu/361

widów, przekładania Jana Kochanowskiego w Krakowie, w Drukarni Łazarzowej, roku Pańskiego 1579“. Psalmów wszystkich 150. Kochanowski tłumaczył z łacińskiego. Najstarsze przekłady polskie Psałterza (niewierszowane) z wieku XIV i XV („Psałterz florjański“ i „P. puławski“. Wierszem część tłómaczył już M. Rej, a wszystko Jakób Lubelczyk (1558). Melodje do przekładu Koch. skomponował Mikołaj Gomółka (1580). W przekładzie Koch. psalmy nagłówków osobnych nie mają.
 Dusze — dawny 2. przypadek zam.: duszy: stojąc w Twej obronie — pod Twoją obroną: sprawnie — sprawiedliwie.
 O Boskiej Opiece. Psalm 91.
 Z obieży — z sideł, sieci; przeciwko mnie — wobec mnie (postępuje).
 O chwale Bożej. Psalm 104.
 Statczy — starczy (od tematu: statk [stateczność]); ćmy — ciemności; oczekawa — oczekuje.
 O miłosierdziu Bożem. Psalm 130.
 Uczciwość — cześć, szacunek: nieczekany — rychły.
 O niewoli. Psalm 137.
 Niech moja swej nauki ręka zapamięta — niech zapomni sztuki grania (na lutni).
 „Ogniu niezgaśnemu wydarci“. „Rymy duchowne“ (Setnik I i II) w Krakowie, w drukarni Andrzeja Piotrkowczyka, Roku Pańskiego 1590“. Wydanie z r. 1893: Nr. 26 Bibl. pisarz. pol., nakł. Akad. Umiejęt. w Krakowie, wydał dr. Józef Korzeniowski. Wzór literacki zapewne we włoskich „Rime spirituale“ Gabryjela Fiammy (1570). Trzeci wiersz ze zbioru Grabow., mniej wybitnie religijny, zamieściliśmy w dziale „poezji refleksyjnych“.
 Imo — mimo (poprzez, mimo przeszkody ze strony ciała): zaż — czy (nie); ogniu niezgaśnemu wydarci — wydarci mocy piekieł, potępieniu.
 O błogosławieństwo Boże. W zbiorze „Rymów duchownych“ wiersz 175.
 Krewkości — namiętności, żądze cielesne; młocek — młócący, pożądny — pożądany: rószczki (różczki) od: rózga; użytki — plony.
 Modlitwa o natchnienie (Z „Wojny Chocimskiej“), „Wojna Chocimska“, w 10 częściach (12.000 wierszy), napisana w r. 1670–2, odkryta i wydrukowana z rękopisu dopiero w r. 1850 we Lwowie. Wydanie późniejsze: Warszawa — Bibl. najcel. utworów literatury europ., nakł. S. Lewentala — 1880 (wyd. P. Chmielowski, z przedmową A. Tyszyńskiego). Pierwotnie wydano „W. Ch.“ mylnie pod nazwiskiem „Lipskiego“. Wielka,