Podolskie chrzęstem kłosów pochyłych wzywają,
Oto cię pochodziste góry wyglądają;
Ty na wszystko niedbała, wolisz Aleksemu
Temi czasy w Dąbrowie przygrawać lubemu.
Skowronek w czystem polu, łabędź wedle wody,
Słowik w zielonym gaju krzyczy słodkie ody.
A ja na każdem miejscu wdzięcznej Symnosymie
Ogłaszam równym rymem twe wesołe imię;
Że tych pieśni łabędzie krzykliwi się uczą,
Że je już skowronkowie i słowicy nucą.
Hijola fiołeczki użyna na łące,
Rozyna zrywa róże czerwono gorące,
Amarynta rozmaryn szmaragdowy lubi,
Maryna rozsadzonym majranem się chlubi.
Lecz, gdy piękna Pałuchna nad wstydliwem czołem
Zwiesi wieniec, z wasilku wity równem kołem,
Jako sama dziewice urodą przodkuje,
Tak przy niej insze zioła wasilek celuje....
Maj wesoły nam nastaje
Zielenią się sady, gaje,
Wiosna zimie gnuśnej łaje,
A zielone w rękę daje.
Zakwitły piękne dziardyny,
Zgoła wszytek świat, jak iny;
Ogrodów Flora bogini
W oczach ludzkich cuda czyni.
Patrz, jako jawór wyniosły
Już gęstym liściem porosły;
- ↑ Z sielanki „Śpiewacy“. Z „Sielanek ruskich“ Józefa Bartłomieja Zimorowicza, wyd. r. 1663 (patrz: objaśn. do str. 87).
Rana — ranna (zorza); z siedmi Tryjonów — (z „Septentrjonów“) od strony Wielkiej Niedźwiedzicy, t. j. od północy; Pokucie — część Rusi Czerwonej w okolicach Kołomyji; auzońskich — włoskich: w lochach niezaziębionych — w cieplarniach: pochodzisty — spadzisty, pochyły; wasilek — ziele polne.
