nie unika, ale też jej nie eksponuje, nadając części II tytuł Kult jednostki. (1890—1900).
Utrwalają również termin „Młoda Polska” jej likwidatorzy[1], jak Stanisław Brzozowski (jego Legenda Młodej Polski, 1910, pozostawia zresztą wiele wątpliwości, kogo autor do tego kierunku właściwie zalicza) czy Karol Irzykowski, który w jednym z artykułów (Dwie rewolucje, 1908) zanotował czyjeś zdanie, że z wybuchem rewolucji w 1905 roku „Młoda Polska przez jedną noc posiwiała”[2].
W kilka lat później, w roku 1911 w Szopce krakowskiej „Zielonego Balonika” kukiełka przedstawiająca Młodą Polskę żaliła się:
Latka płyną, już szósty krzyżyk zbliża się bez mała,
Ale nazwa mi jakoś szczęśliwie została.
Człowiek ma już wnuki pod wąsem, co wydają
Lamusy, panie, Hypcriony i Musaion;
Pomału nadchodzi już era
Epigonów... Tetmajera?... nie — Pietrzyckiego i Biedera,
A tymczasem z krytyków łaski
Jeszcze ciągle „młodości” mej biją oklaski[3].
Nową swą pracę o literaturze lat porewolucyjnych ogłosił Antoni Mazanowski jeszcze w roku 1914 pod tytułem Pogłosy Młodej Polski...[4]
Już przedtem jednak w „Krytyce” powrócił stary, przed dwudziestu laty chętnie używany termin: najmłodsi, tak właśnie zatytułował Feldman cykl sylwetek, w którym znaleźli się Brzozowski, Nałkowska, Strug i Boy. Młoda Polska — przechodziła do historii literatury.
- ↑ Por. K. Wyka Syntezy i likwidacje Młodej Polski, „Twórczość”, 1960, nr 10.
- ↑ K. Irzykowski Czyn i słowo, Lwów 1913, s. 7; przypuszczenie, że „doba neoromantyzmu chyli się ku kresowi”, wypowiedział Feldman już w roku 1908 pod wrażeniem zgonu Wyspiańskiego i klęski rewolucji (Współczesna literatura polska. Wyd. V, Warszawa 1908, s. 604).
- ↑ Szopka krakowska „Zielonego Balonika”. Napisał Boy Taper, Kraków [1911], s. 44—47.
- ↑ A. Mazanowski Pogłosy Młodej Polski w dramacie, powieści i krytyce literackiej, „Przegląd Powszechny”, 1914, 1917.
