dysław Seyda), która przybiera również nazwę „Młoda Polska”; organem jej stał się „Przegląd Poznański” pod redakcją Rabskiego. Leon Wasilewski pisał o „Przeglądzie” w krakowskiej „Krytyce”:
Istotnie „Przegląd Poznański”, który przetrwał zresztą tylko dwa lata, zaznajamiał czytelników z twórczością Strindberga, Hanssona, d’Aununzia, Maeterlincka, Hauptmanna, przyciągnął do współpracy obok Asnyka, Konopnickiej i Chmielowskiego takich autorów, jak Żeromski, Kasprowicz, Tetmajer, Matuszewski, Krzywicki[2].
Do spopularyzowania nazwy przyczyniła się także antologia Czesława Jankowskiego Młoda Polska w pieśni[3]. Książka pomyślana była jako dalszy ciąg Kwiatów rodzinnych Żmichowskiej; autor więc objął nią całość poezji drugiej połowy dziewiętnastego wieku, zamieszczając tu między innymi utwory Odyńca, Ujejskiego czy Pługa.
Zwycięstwo nazwy „Młoda Polska” i wyraźne powiązanie jej z literaturą modernistyczną dokonuje się na łamach krakowskiego „Życia” w latach 1898—1899. Największą rolę odegrał tu oczywiście manifest Artura Górskiego pod tym właśnie tytułem[4]. W świadomości pokolenia „ów artykuł właśnie ustalił nazwę Młoda Polska, wpisał ją do roczników literatury”[5], przy czym genetycznie wiązano ją z wzorem Młodej Skandynawii[6]. A. Górski tak tłumaczył wybór nazwy:
- ↑ L. Wasilewski „Młoda Polska” w zaborze pruskim, „Krytyka”, 1896, z. II, 8. 77—81.
- ↑ Por. E. Pieścikowski Opowiadania Stefana Żeromskiego w „Przeglądzie Poznańskim”, „Pamiętnik Literacki”, 1956, z. 3, s. 214—217.
- ↑ Młoda Polska w pieśni. Wybór celniejszych poezji ostatniej doby. Ułożył Czesław Jankowski, Warszawa 1898; data cenzury: 14 czerwca 1897.
- ↑ Quasimodo Młoda Polska, „Życie”, 1899, nr 15—19.
- ↑ J. Lorentowicz Młoda Polska, t. I, s. 19.
- ↑ Por. T. Sobolewski Młoda Polska w świetle krytyki, „Przegląd Tygodniowy”, 1902, nr 10.
