Strona:Kazimierz Rosinkiewicz - Inspektor Mruczek.djvu/29

23

czy jak nikt na świecie. Więc z tańcami! — rozumiecie? z tańcami! Dopiero zobaczycie, jak się robi prawdziwy królewski ukłon. Mówię wam!
 Pobiegłem z deputacją do kancelarji. Pani przełożona, wysłuchawszy prośby, potrząsnęła głową, jakby zgóry odmawiała, ale potem zastanowiła się i odrzekła:
 — No, nie wiem jeszcze... Muszę się namyślić. Powiem wam jutro.
 — O, to my już wiemy, że pani przełożona pozwoli — bąknęła Dziunia i dygając, cmoknęła panią przełożoną w rękę.
 Wandzia zaś, zwiesiwszy główkę, dodała:
 — Ale z tańcami, proszę pani, z tańcami. Przyprowadzimy naszych braciszków i dobrych znajomych z gimnazjum. Mamusie będą także...
 — O! z tańcami? — odrzekła na to pani przełożona poważnie, jakby mocno zdziwiona, i znowu potrząsnęła głową.
 Ale tymczasem inne dziewczątka, które stały pod drzwiami i słuchały przyłożywszy uszka, gdzie która mogła, tak nacisnęły na podwoje, że te się otworzyły naoścież. Cała gromadka wpadła do kancelarji, potrąciła mnie w dość niegrzeczny sposób i poczęła miaukać jednym wielkim głosem:
 — Proszę pani, proszę pani, proszę pani!... Z tańcami, z tańcami, z tańcami...
 Hałas był taki ogromny, że aż uciekłem na piec. Po drodze przewróciłem globus, który potoczył się i spadł na ziemię. Sam się trochę nastraszyłem wielkiego stukotu, ale zaraz odwróciłem głowę w bok, aby dać do poznania, że to nie ja.
 — O! widzicie, coście tu nabroiły! — zawołała pani, podnosząc globus.
 Dziewczątka poczęły usprawiedliwiać się, kuląc ramionka w górę i rozkładając ręce:
 — To nie ja, proszę pani, to nie ja...
 — A któż?
 Ja dalej patrzałem z wielką powagą w okno.
 Skończyło się na tem, że pani tupnęła nóżką i zawołała:
 — Cicho, dzieci!... Tak nie można. Zaraz mi wracać do klasy. Czy pozwolę, dowiecie się jutro.
 Teraz ozwały się liczne klaskania w ręce, a po chwili cały pensjonat już wiedział, że urządzamy dzień świętego Mikołaja.