Ta strona została skorygowana.
Po trudzie.
O grodzie niezdobyty, grodzie kuty z ciosu
granitowych odłamów i marmurów bieli,
grodzie, przed którym dzierżą milczący anieli
straż od światowych wrzasków i ziemi chaosu;
o grodzie niezdobyty, otoczony lasem,
przez który z szumem bystre przelatują rzeki
i gdzie ciemne jezioro wśród leśnej zasieki
odzwierciedla jawory szmaragdowym pasem:
o jakże mi do ciebie tęskno! Jakże rzucić
chciałbym tę gorzką ziemię, rodzicielkę trudu,
jakżebym chciał do ciebie, rodzicielu cudu,
jakżebym chciał do ciebie pójść i już nie wrócić...
Po łokcie w trudzie moje urobiłem ręce,
zakasawszy rękawy, jak zdun przy warsztacie,
lub kowal w twardej kuźni, co w ognia poświacie
widzi w marzeniu słodkie swe lata dziecięce.
