Jam wszystko zawsze wszędzie odpychał od siebie,
bo nie czułem się z niczem związany, ni krewny,
myśli moje tak płyną, jak obłok ulewny,
spadnie i znów się stworzy z ziemi — płynąć w niebie.
Lecz nie krewną mu ziemia. Z źródeł wodę bierze,
pije rosę z drzew rannych, z kwiatów, z mórz i lodów,
którędy ciemny anioł wśród gwiazd korowodów
idzie i łowi gwiazdy w melodji więcierze.
Nie szukaj zatem we mnie, czego dać nie mogę —
któż zna człowieka duszę, choć zna jego słowa —
zabłądziłem — odlecę — i znów mnie pochowa
ogromna przestrzeń świata w gwiazd bladą szeżogę.
Zachowam tylko pamięć, że byłem człowiekiem,
zwierzęciem o dwu rękach, dwu nogach i głowie,
żem żył i znosił wszystko, co się życiem zowie —
ach, ale będę znowu w mem państwie dalekiem!
Ach! Będę znowu wgórze! Wolny, jak ptak świata,
wiecznie młody, promienny, duch światła i grania,
będę miał wszystkie gwiazdy do umiłowania
i duchy, jak ja wolne z praw życia, za brata!
Tam szukaj mnie, kto kiedy pomyślisz, że żyłem;
tam patrz — a mnie zobaczysz, jak pędem skrawicy
lecę wpoprzecz odmętu — błysłem — już źrenicy
zniknę twej — już bezmiary lotem przetoczyłem.
I pomyśl, gdy mnie wspomnisz, ile tu na ziemi
zniosłem, duch zabłąkany, wkuty w ludzkie ciało,
