Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Melancholia.djvu/55

źle? Ale i co ja jestem winien, że mnie jest źle i że im jest źle?...
 — Można? — ozwał się gruby głos za drzwiami pracowni.
 — To ty, Krążel? — spytał Merten.
 — Ja.
 — Wejdź.
 Wszedł Krążel, kolega Mertena, o rok od niego starszy, chłop z pochodzenia, co odrazu poznać można było po rysach twarzy, rękach i budowie ciała. Z jednym tylko tym Krążlem Merten żył bliżej; zbliżało go doń to, że obaj byli bardzo biedni, najbiedniejsi w całej majsterszuli. Tylko o ile Merten usiłował pozorami okryć swoją nędzę, o tyle Krążel nic sobie z niej nie robił, owszem, afiszował się z nią na każdym kroku.
 — Cóż, ty szlachcicu? — rzekł, siadając na odwróconej dnem do góry pace od węgli — Cóżeś taki zły?
 — Nic. Miałem listy.
 — Z domu?
 — Iz domu i od Karola Dalińskiego.
 — Tej bestyi wiedzie się podobno archanielsko?
 — Tak.
 — Taki but! Nie mówię o tobie, ale nawet ja mam więcej talentu, niż on. Czy nie?