Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/99

 — A widzicie?
 — Widzę chałupę swoją... Wóz... Konie dwa — cisawe...
 — Ale mnie tu? Przy was? Widzicie?
 — Nie.
 — A zaco was tu zaparli?
 — Zaparli?... Do lochu?... Zaco?... Drzewo ścinać zgodzili... Dziewka była panowa... Zakochała mnie... Dawno... Już nie wróci do Leśnice...
 — Ile wam roków?
 — Ja rachował czas... Dni... Po jadle... Raz do dnia... Co urachował rok, tom doliczył... Pierszy dziewięćdziesiąty idzie... Miałem trzy dwadzieścia...
 — No to wam, poczekajcie, sto trzynaście roków?
 — Będzie...
 — Jezus Maryja!
 Mardułę przeszedł dreszcz lęku, jak od trupa.
 A starzec mówił:
 — Ona była tu!... Za ścianą... My sie słyszeli... Płakała... Trzydzieści roków i dwa...
 Umilkł starzec i Marduła umilkł od zgrozy.
 I znów milczenie ogarnęło Mardułę, starzec mówić przestał, aż po paru tygodniach w nocy poczuł Marduła, że go coś za ramię ciągnie.
 Zląkł się i krzyknął:
 — Kto to?
 — To ja — odpowiedział starzec w ciemnościach. — Gadaj...
 — Co?
 — Jak tam — — u nas... Ja tu dziewięćdziesiąt roków gnił... W lochu... Ja tu drzewo ścinać przyszedł... panu... Nie wróciłem... Jak tam... u nas?... Jaby tam na kolanach szedł... Ziemie całował... Jaby na ziemi legł, piersiami przywar... Jaby tam — — wodę widzieć chciał... Drzewa sumiom — — jedle — — smreki — — lipy... Zwonki gra-