Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/171

winy, gęsto i zbicie otoczoną krzami, wysokiemi nad człowieka.
 — Chłopcy! — rzekł Janosik. — Dajcie mi zbroje moją.
 Odebrał z ich rąk rusznicę, pistolety i noże zbójeckie.
 — A teraz posłuchajcie mnie!
 — Co chcesz robić? — zapytał Gadeja niespokojnie.
 — Podpalcie kosodrzewinę z trzech stron.
 — Na co?
 — Będziecie widzieć. Migem!
 — Znak chcesz dać dymem? Komu? Chyba wojakom, że my tu jesteśmy.
 — Macie czas uciekać, zanimby przyszli.
 — A ty co?
 — Zobaczycie. Migem podpalajcie! Dokoła!
 Trzej towarzysze Janosika skrzesali ogień i podpalili kosodrzewinę, on zaś stał między krzakami w pośrodku.
 — Janosik, bo cię ogień ogarnie! — rzekł Gadeja.
 Ale Janosik odpowiedział:
 — Jeszcze czas! Pomału gore, dajcie mi ręce.
 Dali mu ręce swoje i ździwieni i nierozumiejący stali chłopi, aż Gadeja, patrząc w lico Janosika, ozwał się powoli:
 — Jezus Maryja, Janosik! Coś ty zamyślił? Śmierć se chcesz zrobić!?
 — Cofnijcie się od ognia — rzekł Janosik. — Z rówienki...
 Chłopi się cofnęli, on zaś mówił:
 — Wy mnie słuchać musicie do końca! Zaprzysięgliście. Póki ja żyw, ja herszt, a wyście sprości towarzysze. Pójdźcie tu!
 — Janosik! — ozwał się Gałajda błagalnie, w sercu niewiedzącem przeszyty.
 Ale Janosik mówił:
 — Chłopcy! To nie mogło być, coby ja się dał pobić.