Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/170

 — Bóg strzegł, coś sie tam w tej leśniarce zabawił — rzekł Mateja — bo sam wiesz, jakiś jest. Z tobą niema żartów, zanadtoś śmiały. I tybyś był zginął i my trzej by my byli zginęli wszyscy do nogi. Aniby świadka nie zostało. Nie dało się, no to cóż radzić?
 — Bóg strzegł! — powtórzyli Gadeja z Mocarnym.
 — Tak jakby cię umyślnie odesłał — mówił Mateja.
 — Panu Bogu przez rozum nie przejdziesz — rzekł Gadeja po chwili. — Któż wie, co On jeszcze od ciebie chce? Może cię jeszcze na to nawiedzie, cobyś Mu kościół z zbójnickich pieniędzy postawił, tak, jako kiedyś w Nowym Targu zbójnicy Świętą Annę ufundowali. Woli Boskiej nie zbadasz, nie, a do dzieła Boskiego sie nie przyczynisz, ani mu nie umalisz.
 Tak mówili, patrząc na Janosika, któremu po licu biel czerwona chodziła, a po oczach cień i złysk.
 Słuchał on jakby nie słysząc.
 — Pójdźcie, chłopy, tu stąd wyżej. Jest tam równinka między kosodrzewiną, podalej.
 — Pocóż tam pójdziemy? Trza uciekać za Tatry. Popod Końcystą przez Żelazne Wrota — powiedział Mocarny.
 Rozśmiał się Janosik.
 — Przez Żelazne Wrota? Którędy my się od Żelaznej Bramy na Dunaju w Polskę ze złotem i srebrem wracali? Tamtędy?
 — No, że tam najbliżej — odpowiedział Mocarny.
 — Będziesz miał czas uciekać, nie bój się.
 — A ono by trza. Bo nas szukać pójdą — rzekł Mateja.
 — Ucieczes i ty! Jeszcze czas.
 — Janosik — zaczął Gadeja, ale dalej nie mówił.
 Szli wgórę, którędy Janosik na dół był zbiegł. Wydostali się nad las i wstąpili na rówieneczkę wśród kosodrze-