Strona:Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Janosik król Tatr.pdf/158

bym łańcuchu ciężki kłat drzewa nie pozwolił mu uciekać z miejsca.
 Niedźwiadek był wściekły i w śmiertelnym zarazem strachu; raz wyszczerzał ku góralom kielce i usiłował grozić im przedniemi łapami, to znowu próbował cofać się i umknąć, ale żelazne obręcze i kłat na łańcuchu hamowały go w miejscu.
 Szarpał się i jęczał z bólu.
 — Zastrzel go! — rzekł Krzyś do Marduły.
 — Dobrze! — odpowiedział Marduła i strzelbę zdjął z ramienia.
 Ale Gałajda się ozwał:
 — Dajcie mu pokój! To młode. Co wam złego zrobiło?
 — Niedźwiedź — rzekł Krzyś.
 — No to cóż? I on chce żyć — odparł Gałajda.
 — Bartek, aleś głupi — ozwał się Marduła. — Zabić go nie chcesz dać, a ostawisz go w oklepcu, coby się męczył, z głodu zdechł, albo coby go wilki zjadły?
 — Ja go w oklepcu ostawić nie chcę — rzekł Gałajda.
 — No to mu go zdejm — rozśmiał się Marduła.
 Gałajda mówił jakby do siebie.
 — Niewola straszna rzecz... A i ból straszna rzecz...
 — Cóż to robisz? — zapytał zdziwiony Krzyś.
 Albowiem Gałajda począł zdejmować swój ogromny serdak barani. Gałajda nie odpowiedział, tylko z szeroko rozpostartym serdakiem, odrzuciwszy ciupagę, postąpił ku niedźwiadkowi, który podskoczył ku niemu z rozwartą paszczą.
 — Bartek!? — wrzasnął Marduła.
 Ale Gałajda zarzucił swój serdak na łeb niedźwiedzia, zawinął go, pochylił się i objął ramionami niedźwiedzie łapy i w jednem mgnieniu oka on, niedźwiedź, żelazny okle-