Strona:Karolina Szaniawska - Bogacz.djvu/61

chusteczki, jeszcze inną powłoczki, ręczniki, mamusi i twoje osobno. Później, gdy zechcesz co wyjąć, nie będziesz szukała, przewracała, lecz od razu trafisz.
 — To bardzo pięknie, ale dużo roboty.
 — Nie nad siły twoje, wierz mi.
 — Możeby mama... W domu wszystko robiła, więc umie.
 — Co było w domu, to było. Tu inaczej.
 — A jaką robotę dał dziadzio mamusi?
 — Dałem, stoi leżak na werandzie; kazałem mamie wyciągnąć się na nim i czytać albo spać. To dla twojej mamy stosowna robota.
 Joasia nadąsana, chmurna, nie śmiała jednak się sprzeciwiać. Zabrała wstążki i poszła.
 — A ty? — rzekł pan Seweryn do Józia.
 — Jadę z dziadziem.
 — To dobrze. Jedźmy.
 Mocno zadowolona z szafy upstrzonej wstążeczkami, z wygodnego pomieszczenia sukien, dziewczynka mimowoli spojrzała na zegar. Dwie godziny przemknęły niby jedna chwila.
 Tak... lecz cóż dalej? co teraz?... Mama śpi. Józio pojechał z dziadkiem — nigdzie żywego ducha.