Strona:Karol May - Zmierzch cesarza.djvu/45

snął pięści i rzekł groźnie w kierunku domu Miramona:
 — Każdy otrzymuje to, na co zasłużył. Oszukam cię za to, żeś sprowadził na cesarza nieszczęście. Zginiesz tak samo, jak on!
 Nie mógł się doczekać północy. Miał wrażenie, że godziny dnia i wieczora posuwają się żółwim krokiem. Nareszcie nadeszła upragniona chwila. Podkradł się ku furcie wypadowej, otworzył cicho i, znalazłszy się poza murami, równie cicho zamknął.
 Zaczął się rozglądać. Opodal stała oparta o mur jakaś postać.
 — Kto tam? — szepnęła postać.
 — Wysłannik Miramona — odparł również szeptem.
 — Witajcie!
 Postać zbliżyła się.
 — Generał Velez? — zapytał pułkownik.
 — Tak. A pan?
 — Pułkownik Lopez.
 — Ah, znam pana! Posłał mi pan niedawno przemiłą dziewczynę.
 Rozległ się tłumiony śmiech generała.
 — Posłałem panu dziewczynę? — zapytał Lopez ze zdumieniem. — Nie rozumiem.
 — Dobrze, dobrze! Chciał ją pan zawlec do Tuli i tam powiesić.
 — Ah, dajmy temu pokój!
 — Miejmy nadzieję, że dziś rzec pójdzie gładziej. — Czego żąda Miramon?
 — Wolności dla siebie i dla mnie.

43