Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/94

—   80   —

miejsca, z którego nie dostrzeżony dla nikogo, możesz jednak sam widzieć.
 — Wypocznij teraz, a ja się namyślę, co nam czynić należy. Allo, idź konia napoić i nakoś mu świeżej trawy!
 Węglarz jeszcze się z ziemi nie podniósł, aby wykonać mój rozkaz, kiedy pies zlekka zaszczekał. Na skraju naszego wązkiego widnokręgu ukazał się jeździec, który szybko się zbliżył i przejechał obok nas galopem.
 — Hallo! Czy mam go zmieść? — spytał Lindsay.
 — Za żadną cenę!
 — Ależ to Bebbeh!
 — Zostawcie go! Nie jesteśmy skrytobójcami!
 — Ale mielibyśmy konia!
 — Już ja się o konie postaram.
 — Hm! — uśmiechnął się. — Nie skrytobójcy, tylko rabusie! Chce kraść konie! Yes!
 Pojawienie się tego Bebbeha zastanowiło mnie teraz znowu. Dlaczego swoich opuścił i dokąd dążył? Zagadka ta rozwiązała się sama może w godzinę, gdyż ten sam jeździec przejechał obok nas z powrotem, ani nie przeczuwając, żeśmy tak blizko.
 — Co tam robił na dole ten drab? — spytał Lindsay.
 — To posłaniec.
 — Posłaniec? Od kogo?
 — Od szejka Gazal Gaboyi.
 — Do kogo?
 — Do oddziału Bebbehów, który o półgodziny stąd w dół obsadził drogę.
 — Skąd wiecie o tem?
 Tak przypuszczam. Ten szejk dowiedział się w jakiś sposób, że nadjedziemy i zastawił nam drogę w dwu miejscach, aby drugi oddział pochwytał tych, którzy ujdą pierwszemu.
 — Pięknie obmyślane, jeśli to prawda!
 Musiałem to zbadać. Umówiliśmy się, że Anglik z węglarzem zostaną przy koniu w naszem dotychcza-