Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/531

—   469   —

gnębiony i mruczał tysiące przekleństw pod niteczkami, które nazywał zarostem. Hulama natomiast nakłoniłem do udania się zaraz do kadiego. Nie wyrzekł on dotąd ani słowa; teraz dopiero odezwał się:
 — Ketir, ketir! — to za wiele, za wiele! Ktoby to uważał za możliwe! Gdybyśmy nie byli poszli do kąpieli, lecz zostali w domu, byłby nas Osko zastał i ucieczka byłaby się nie powiodła!
 — Musimy przypuścić, że ta k byłoby się stało.
 — Ale poco pójdziemy do kadiego, czy on to może odmienić?
 — Trzeba jednak zawiadomić go o tym wypadku, gdyż tylko przy jego pomocy możemy uzyskać dowód, że więźnia rzeczywiście już niema w więzieniu.
 — Kadi z pewnością już śpi!
 — Zbudzimy go.
 — Czy on pozwoli na takie postępowanie z nim?
 — Musi....
 Urzędnik udał się już istotnie na spoczynek i potrzeba było dopiero kilku dosadnych słów z mojej strony, zanim ośmielono się go zbudzić. Wreszcie dostaliśmy się do kadiego. Przyjął nas z miną niezbyt przyjazną i zapytał, czego żądamy.
 — Oddaliśmy Baruda el Amazat w twoje ręce — odrzekłem także w tonie niezbyt uprzejmym. — Czy postarałeś się o to, żeby go pilnie strzeżono?
 — Czy przyszedłeś, żeby mnie o to zapytać?
 — Przyszedłem także po odpowiedź!
 — Więźnia strzegą pilnie; możecie odejść.
 — Nie. Nie my możemy odejść, lecz on już odszedł!
 — On? Kto!
 — Więzień.
 — Allah akbar! Bóg jest wielki i on cię zapewne zrozumie, ale ja nie pojmuję słów twoich.
 — Więc muszę się jaśniej wyrazić: Barud el Amazat umknął.