Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/53

—   45   —

 — Patrz, miałem więcej broni przy sobie, niż mogliście się spodziewać i odłożyłem ją całkiem. I ty obiecałeś mi odłożyć swoją. Od kiedy Bebbehowie są kłamcami?
 — Czyż kłamię?
 — A co robi pałka pod twoim płaszczem?
 Poznałem po wzniesieniu odzieży na piersiach, że miał tam ukrytą maczugę. Poczerwieniał silnie, sięgnął pod płaszcz i rzucił broń poza siebie.
 — Zapomniałem o tem — usprawiedliwiał się.
 Okoliczność, że ją odrzucił, przekonała mię, że nie było to obliczone na jakąś chytrość względem mnie. Nie ufał mi poprostu i chciał się pokryjomu zabezpieczyć. Zacząłem:
 — Tak! Teraz niech będzie pokój między nami, dopóki nie skończymy układów. Czy mi to przyrzekasz?
 — Przyrzekam.
 — Podaj rękę!
 — Masz ją!
 — Dlaczego nas ścigacie? — spytałem.
 Spojrzał mi w twarz z wielkiem zdumieniem.
 — Czyś ty oszalał? — zawołał. — Rabujecie nas, przechodzicie nasze granice jako zbóje i nieprzyjaciele nasi i ty się pytasz, dlaczego my was ścigamy!
 — Nie przybyliśmy do was ani jako zbóje, ani jako wasi nieprzyjaciele.
 Zrobił minę jeszcze bardziej zdumioną.
 — Nie? Allah ’l Allah! A jednak zabraliście nasze trzody i namioty ze wszystkiem, co się w nich znajdowało!
 — Mylisz się! Nie myśmy to uczynili, tylko Bejaci!
 — Przecież wyście Bejaci!
 — Nie! Jest nas pięciu spokojnych ludzi. Jeden z nich i ja jesteśmy wojownikami z dalekiego Frankistanu, trzeci to mój służący, urodzony Arab daleko za Mekką, a dwaj ostatni to Beni Arabowie z zachodu, którzy nigdy nie byli waszymi nieprzyjaciółmi.