Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/306

—   264   —

 Wreszcie po długim, długim czasie dopędziliśmy karawanę. Starałem się rozróżnić poszczególne jej grupy. W ciszy przelatywaliśmy koło nich poprzez piekielne wyziewy zgnilizny, ale nie dostrzegłem tych, których szukaliśmy.
 — Nie widziałeś ich, Halefle? — spytałem, kiedy dotarliśmy do czoła karawany.
 — Nie.
 — W takim razie jedziemy w lewo i w tym samym kierunku z powrotem. Nie mogli zboczyć na prawo. Czy widzisz ptaki nad karawaną umarłych?
 — Tak, sępy, panie.
 — Szukają ścierwa i wietrzą trupy. Uważaj, czy który dąży na lewo w naszym kierunku! Jestem bezsilny i muszę zdać się na ciebie.
 — A jeżeli przyjdzie do walki, panie?
 — Wówczas dusza moja przemoże chorobą. Naprzód!
 Orszak umarłych zniknął nam z oczu na lewo. Jechaliśmy tak szybko, jak tylko mógł koń Halefa, pomimo że ja z największym trudem utrzymywałem się w siodle. Wtem wierny hadżi wskazał w górę.
 — El bydż, sęp brodaty, tu w górze!
 — Leci prosto, czy krąży?
 — Krąży.
 — Jedź tak, żebyśmy się dostali prosto pod niego. On widzi walkę lub trupy.
 Upłynęło z dziesięć minut w bezwzględnej ciszy; przeczuwałem, że zbliża się rozstrzygająca chwila, a że dziś nie byłem zdolny trafić z większego oddalenia, odsunąłem strzelbę, a wziąłem do rąk i sztuciec. Zauważyłem przy tem, jak bardzo zesłabłem: ciężka dwururka, którą kierowałem pierwej z łatwością jedną ręką, ważyła teraz cetnary.
 — Zihdi, tu leżą trupy! — zawołał Halef, wyciągając rękę przed siebie.
 — A żywi są obok?
 — Nie.