Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/215

—   185   —

 — Uspokójcie się! Dostaniecie wnet zajęcie.
 — Pięknie! Dobrze! Pozabijamy tych drabów!
 — Nie, ale powodzimy ich trochę za nos.
 — Cieszy mnie! Powinniby mieć tylko takie nosy, jak mój! Yes! Kto będzie przy tem?
 — Tylko ja i wy, sir!
 — Tem lepiej. Kto sam pracuje, sam zyskuje cały zaszczyt. Kiedy się to zacznie?
 — Na krótko przed świtem.
 — Dopiero? W takim razie kładę się jeszcze trochę spać.
 Owinął się i zapadł wkrótce w głęboki sen.
 Hassan Ardżir Mirza oczekiwał z napięciem narady ze mną, a pod ścianą, oddzielającą nas od kobiet, widać było trzy postacie kobiece, które obawa skłoniła do wysłuchania rozmowy naszej osobiście, żeby nie czekać dopiero na jej powtórzenie.
 — Gdzie teraz byłeś emirze? — zapytał.
 — Chciałem ci dać czas do namysłu i uspokojenia się. Człowiek rozumny nie pyta gniewu o radę, lecz rozum. Gniew twój uśmierzył się już zapewne; powiedz, co zamierzasz uczynić?
 — Napadnę na nich ze swoimi ludźmi i pozabijam ich!
 — Ty, ze swoimi rannymi chcesz rzucić się na tych trzydziestu silnych i zdrowych ludzi?
 — Dopomożesz nam ty i twoi towarzysze.
 — Nie, tak nie postąpimy. Nie jestem barbarzyńca, lecz chrześcijanin. Wiara moja pozwala mi bronić życia, skoro mu kto zagrozi, ale poza tem każe szanować życie brata. Święta księga chrześcijan nakazuje: „Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego, ze wszystkiej duszy twojej, ze wszystkich sił twoich, a bliźniego swego jako siebie samego“. Życie bliźniego musi mi więc być tak samo drogiem, jak moje własne.
 — Ależ ci ludzie, to nie nasi bracia, lecz wrogi!
 — Mimo to są naszymi braćmi. Koran chrześcijan powiada: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół; błogosławcie