Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/57

wyjdzie mu na dobre. Pojedziemy na górę i przetrzepiemy tym łotrom skórę,
 — Oby się powiodło, sennor. Potraficie przejechać przez mury lub zamknięte drzwi?
 — Nie. Ale zamknięte drzwi można wysadzić.
 — I dać się wystrzelać przez tych, co za niemi stoją.
 — Pah! Jest ich tylko pięćdziesięciu.
 — Pięćdziesiątka za murami groźniejsza jest od pięciuset żołnierzy na otwartem polu.
 — To prawda, do licha! Otrzymałem rozkaz zawładnięcia klasztorem za wszelką cenę.
 — Mnie zaś rozkazano wprowadzić was tam również za wszelką cenę. Mądrzy republikanie zapomnieli, że stare klasztory mają zwykle kryjome korytarze i przejścia podziemne. Dostaniecie się przez nie do wnętrza klasztoru, niezauważeni przez nikogo. Republikanie rozłożyli się na dziedzińcu i w ogrodzie.
 Przywódca uśmiechnął się z prawdziwem zadowoleniem.
 — Sprawimy im niespodziankę. Gdy zacznie świtać, zobaczą przed sobą tych, których mieli odeprzeć. Gdzież jest to tajemne przejście?
 — Niedaleko stąd, na lewo.
 — Czy potrzebne są latarnie?
 — Mam dwie. Wystarczą.
 — Prowadź więc! A co się stanie z końmi?
 — Zostawcie przy nich kilku ludzi. Skoro was wprowadzę do klasztoru, wrócę i umieszczę konie w bezpiecznem miejscu.
 Nie podejrzewając nic złego, przywódca usłuchał

53