Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/106

 — Tak. Ratunek w ucieczce.
 — Czy ucieczka ma się odbyć w tajemnicy?
 — Nie. Na to jestem za dumny! Nie znaczy to oczywiście, aby wszyscy musieli wiedzieć naprzód, że Wasza Cesarska Mość chce kraj opuścić. Na czele wiernych huzarów doprowadzę Waszą Cesarską Mość nad wybrzeże morskie.
 — A republikanie?
 — Nie boję się ich!
 — Dowiedzą się o planowanej ucieczce i zastąpią nam drogę.
 — Przepuszczą nas.
 — Tak, ale dopiero wtedy, gdy odeprzemy ataki. Chciałbym unikać przelewu krwi.
 — Nie nastąpi. Juarez będzie nas ochraniał.
 — Juarez? — zapytał cesarz ze zdumieniem. — Jakżeto? Juarez ma mnie osłaniać?
 — Tak — odparł Mejia z wielką pewnością siebie. — Czy mogę przypomnieć sennoritę Emilję, z którą Najjaśniejszy pan parę razy rozmawiał?
 — Przyznaję, że mi kilkakrotnie doradzała ucieczkę.
 — Czy powoływała się przy tej sposobności na Juareza?
 — Tak. Uważałem ją jednak za awanturnicę.
 — Może nią jest. Ale Juarez posługuje się sennoritą Emilją w nieoficjalnych sprawach.
 — Ah! Szpieguje w jego imieniu?
 — Nie. Prowadzi układy.
 — Pozostaje pan z nią w stosunkach?
 — Tak.

102