Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/97

—   85   —

 — Dziękuję! A jak daleko z Dżnibaszlu do pańskiego Kabaczu?
 — Ja jadę trzy kwadranse. Chce pan może przybyć tam potem?
 — Być może.
 — W takim razie proszę mnie odwiedzić i oglądnąć mój zegar. Może będę miał sposobność wówczas zapytać o to, czego zaniechałem dotychczas.
 — Czemu się pan nie spytał?
 — Czy wolno być niegrzecznym?
 — Wszakże ja dopytywałem się o pańskie stosunki!
 — Panu wolno, bo pan kto inny niż ja. Pan jest incognito; to pewne!
 Zaśmiał się przytem do mnie z taką ufnością, że ja także roześmiać się musiałem.
 — Pan się myli!
 — O nie! Pan wprawdzie jeździć nie umie, ale to nic nie znaczy. Pan jest może wielkim uczonym, albo innym effendi z cesarskiego dworu, pomimo że pan chrześcijanin. Gdybyś pan był muzułmaninem, zaszczyciłby pan moje kartki z fathą pozdrowieniem. Ale ja wiem, że padyszach otacza się także chrześcijanami, a ponieważ pan nie jest dobrym jeźdźcem, więc koń wypożyczony jest ze stajni padyszacha. Czy mam słuszność?
 — Nie.
 — Dobrze. Wobec tego zamilczę.
 — Mądrze pan zrobi. Będzie pan łaskaw opisać mi mieszkanie?
 — Owszem. Szczególnym zbiegiem okoliczności jest z niem tak samo, jak z tem tutaj. Jadąc z Dżnibaszlu do Kabaczu, znajdzie pan piąty dom na prawo. Jest to tylko uboga chałupka. Mój ojciec był zupełnie biednym pasterzem. Matka żyła jeszcze, kiedy udałem się w pielgrzymkę do Mekki. Ona umarła, a w krótki czas potem tknęła ojca apopleksya. Teraz nie może poruszyć żadnym członkiem ciała, ani przemówić: bełkocze tylko.