Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/93

—   81   —

 — To byli bardzo źli jeźdźcy.
 — Nawet bardzo dobrzy! Jeździec, lubiący swego konia, szanuje go i stara się mu, o ile może, ulżyć ciężaru. Jak się to robi, o tem ani Arab ani Turek nie ma ją pojęcia.
 — Nie rozumiem.
 — Wierzę panu.
 — Ale pan przecież nie Arab?
 — Nie.
 — A cóż?
 — Nemcze.
 Kiwnął z namysłem głową i rzekł:
 — Widziałem w Stambule ludzi z Alemanii. Sprzedawali płótno, worki i klingi nożowe. Piją piwo i śpiewają pieśni do tego. Ale na koniu żadnego z nich nie widziałem. Czy w Alemanii jest dużo żołnierzy?
 — Więcej niż w Osmanly memleketi.
 — Ale kawalerya zapewne nieszczególna!
 — Jeżdżą tak samo jak ja.
 — Naprawdę?
 — Zapewniam pana!
 — To smutne, bardzo smutne!
 Brał to zupełnie poważnie. A ni mi przez myśl nie przeszło robić mu za to wyrzuty. Jemu jednak wydało się, że się za daleko posunął, bo zapytał:
 — Pan tu obcy. Czy wolno spytać, dokąd pan dąży? Może przydam się panu na coś.
 Może nie należało odpowiedzieć mu całkiem otwarcie, dlatego rzekłem.
 — Najpierw do Dżnibaszlu.
 — Pojedziemy więc razem jeszcze przez kwadrans, a potem moja droga skręca w prawo do Kabacz.
 — Czy pan tam mieszka?
 — Tak. Czy zgadnie pan, czem jestem?
 — Nie. Dziwi mnie jednak, że pan już w tak młodym wieku wstąpił do służby u wielkiego szeryfa i że ją pan już znowu porzucił.