Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/53

—   43   —

 Ruchy te wywołały oddech. Z piersi jej wydarł się ochrypły krzyk, poczem zaczęła głęboko i bez przerwy oddychać.
 Teraz przeciąłem więzy mężowi. Nie wycierpiał tyle i podniósł się natychmiast. Gdy zapalałem nową trzaskę, zawołał:
 — O Boże! Byliśmy blizcy śmierci! Dziękuję ci, dziękuję ci!
 Następnie ukląkł obok żony, szlochającej, aż litość brała.
 — Cicho, cicho, nie płacz! — uspokajał ją. — Jesteśmy wolni!
 Wziął ją w objęcia i zcałowywał jej łzy z policzków. Ona objęła go i szlochała dalej. Nie zważając już na mnie, przemawiał do niej czule, dopóki płacz, coraz to cichszy, nie ustał zupełnie. Potem podniósł ją i zwrócił się znowu do mnie:
 — Panie — rzekł — jesteś naszym wybawcą! Jak ci mamy podziękować? Kto jesteś i jak ci się udało nas odszukać?
 — To kilka pytań naraz — odrzekłem — na które wam na górze odpowiem. Czy żona pójdzie już sama?
 — Tak, potrafi.
 — Więc wyjdźmy na górę, bo nie mogę tu na dole pozostać zbyt długo.
 — Czy masz towarzyszy na górze?
 — Nie, ale czekam na jeźdźca, którego nie powinienem tędy przepuścić.
 — To chodźmy, tam pomówimy dalej! Po przystawieniu drabiny wyleźliśmy, przyczem okazało się, że kobieta była bardzo zmęczona. Zauważywszy w większym przedziale posłanie, poradziłem jej, żeby po tem strasznem rozdrażnieniu spoczęła. Była tak znużona, że, nie odpowiadając mi, położyła się zaraz.
 Mąż uspokoił ją znów kilku słowy i podał mi rękę.
 — Bądź pozdrowiony! — rzekł. — Allah cię zesłał. Czy wolno zapytać, kto jesteś?