Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/52

—   42   —

 Trąciłem nogami o jakiś leżący na ziemi przedmiot i runąłem. Światło zgasło. W kilka sekund zapaliłem znowu trzaskę i poświeciłem dokoła.
 Znajdowałem się w czworokątnej piwnicznej jamie, a przedmiotem, na którym się potknąłem, była drabina. Obok leżały węgle, kawałki drzewa, a jedne i drugie się ruszały.
 Znalazłszy miejsce, przeznaczone na trzaskę, wetknąłem ją i zacząłem rozgartywać węgle. Rękami dotknąłem się ludzkiej postaci, którą wydobyłem. Był to mężczyzna ze związanemi rękoma i nogami, a głową owiniętą szmatą.
 Rozwiązałem szybko węzeł szmaty i ukazała się twarz czarno-sina, po której z powodu niedostatecznego oświetlenia nie mogłem poznać, czy zabarwienie to pochodzi od sadzy z węgli, czy też od blizkiego już uduszenia. Człowiek ten stękając, odetchnął głęboko, utkwił we mnie wyszłe na wierzch, krwią nabiegłe, oczy i jęknął:
 — Ach, na pomoc! Litości, litości!
 — Cicho; jestem twym przyjacielem! — odrzekłem — przynoszę ci ocalenie!
 — Ratuj najpierw szybko moją żonę! — krzyknął.
 Poczciwy biedak myślał więcej o żonie, niż o sobie.
 — Gdzie ona?
 — Tam!
 Nie mógł związanemi rękoma wykonać żadnego ruchu, ale pełen trwogi wzrok jego zwrócił się na drugą kupę węgli, przywaloną także kawałkami drzewa.
 Odgarnąłem je i wydobyłem kobietę, związaną tak samo, jak mąż. Zdjąwszy jej z głowy szmatę, zobaczyłem na ustach jej gęstą pianę. Niedługo byłaby się już udusiła.
 — Na pomoc, na pomoc! — zabrzmiał charczący okrzyk.
 Ciało jej poruszało się w kurczowych drgawkach. Przeciąłem nożem powrozy. Rzucała dokoła siebie rękoma, jak tonąca, kopała nogami i chwytała powietrze.